Pasen is een vrolijk feest van nieuw leven met de bittere bijsmaak van een kruisiging. In die dubbelheid schuilt precies de les ervan. Als we in deze tijd weer hoopvol willen leren leven, moeten we eerst eerlijk zijn over wat er allemaal misgaat. Zonder weg te kijken, maar ook zonder erin te blijven hangen.
De laatste jaren tref ik mezelf steeds vaker aan in zaaltjes terwijl ik mijn armen wijd openspreid als een crucifix. Dat is geen kansloze auditie voor een hoofdrol in The Passion en ook geen messiascomplex mijnerzijds. Het is een lichaamsgebaar waarmee ik, verwijzend naar de kruisiging van Jezus, de kern van de Bijbelse boodschap probeer uit te beelden. Die bestaat uit twee berichten die elkaar lijken tegen te spreken. Het eerste bericht? Het gaat slechter dan je kunt vrezen. Het tweede bericht? Het wordt beter dan je kunt hopen. Twee zinnen die samen het gespannen evenwicht van het evangelie vormen.
